علائم اوتیسم در بزرگسالان چیست و چگونه تشخیص داده می گردد؟ - وبلاگ حرف دل

به گزارش وبلاگ حرف دل، اوتیسم (Autism) یک بیماری عصبی مادام العمر است و کسانی که این بیماری را دارند، برقراری ارتباط و تعامل با دیگران برایشان سخت است. هنوز آمار دقیقی از مبتلایان به اوتیسم در ایران وجود ندارد، اما بنا به اعلام انجمن اوتیسم ایران به ازای هر 150 تولد در کشور، یک کودک مبتلا به اوتیسم تشخیص داده می گردد.

به گزارش روزیاتو، درباره اوتیسم بچه ها زیاد شنیده و خوانده ایم، اما اوتیسم بزرگسالان چگونه است؟ علایم اوتیسم در بزرگسالان چیست، اوتیسم با عملکرد بالا به چه شرایطی گفته می گردد و در کل علت نامگذاری طیف اوتیسم چیست؟ این ها سوالاتی است که در این مطلب به آن ها پاسخ می دهیم.

اوتیسم چیست و طیف اوتیسم چیست؟

اختلال طیف اوتیسم (ASD) نام مجموعه ای از شرایط مشابه از جمله سندرم آسپرگر (Asperger syndrome) است که بر تعاملات اجتماعی، ارتباطات، علایق و رفتار فرد تأثیر می گذارد. برای مثال، افراد در طیف اوتیسم ممکن است کمتر یا بیش از حد به صداها، لمس، مزه ها، بوها، نور یا رنگ ها حساس باشند. آن ها ممکن است در خصوص تغییرات غیرمنتظره و در موقعیت های اجتماعی اضطراب شدیدی را تجربه نمایند.

با این حال، هیچ دو نفر مبتلا به اختلال طیف اوتیسم دقیقا مجموعه علائم مشابهی را تجربه نمی نمایند و به علت تنوع علائم و نشانه های آن و تفاوت در شدت آن ها به عنوان یک طیف شناخته می گردد.

بعضی از افراد مبتلا به ASD علائمی را تجربه می نمایند که زندگی روزمره را برایشان سخت می نماید. سایرین که با عملکرد بالا در نظر گرفته می شوند ممکن است فقط احساس نمایند که چیزی در خصوصشان فرق دارد. آن ها ممکن است از دوران کودکی چنین احساسی داشته باشند، اما نتوانسته اند علت آن را به طور دقیق تعیین نمایند. به طور مشابه، ممکن است متوجه نشوند که احساس یا رفتار متفاوتی دارند، اما اطرافیانشان ممکن است متوجه شوند که آن ها رفتار متفاوتی دارند یا متفاوت عمل می نمایند.

علائم اوتیسم با عملکرد بالا در بزرگسالان چیست؟

علائم برجسته ASD معمولا در بچه ها خردسال در سنین نوپایی تشخیص داده می گردد. با آنکه اوتیسم اغلب در بچه ها نوپا تشخیص داده می گردد، این امکان وجود دارد که بزرگسالان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، بیماریشان تشخیص داده نشده باقی بماند. با این حال، اگر بزرگسالی هستید که مبتلا به اوتیسم تشخیص داده نشده است، اما معتقدید که ممکن است ASD داشته باشید، ممکن است اوتیسم با عملکرد بالا داشته باشید.

در زیر بعضی از علائم اوتیسم در بزرگسالان آورده شده است:

• چالش های ارتباطی
• در تقسیر اشارات اجتماعی مشکل دارید.
• مشارکت کردن در مصاحبه برایتان سخت است.
• در ارتباط پیدا کردن با افکار یا احساسات دیگران مشکل دارید.
• نمی توانید زبان بدن و حالات چهره را به خوبی تشخیص دهید. (شاید نتوانید تشخیص دهید که کسی از شما راضی است یا ناراضی.)
• از الگو های گفتاری ثابت، یکنواخت یا رباتیک استفاده می کنید که احساستان را بیان نمی نماید.
• کلمات و عبارات توصیفی خودتان را اختراع می کنید.
• درک کنایه و مَثَل ها (مانند دندان اسب پیشکشی را نمی شمارند.) برایتان سخت است.
• دوست ندارید هنگام صحبت با کسی به چشمانش نگاه کنید.
• با یک الگو و لحن ثابت و مشابه صحبت می کنید، چه در خانه باشید، چه با دوستان یا در محل کار.
• در خصوص یکی دو موضوع مورد علاقه تان زیاد صحبت می کنید.
• ایجاد و حفظ دوستی های نزدیک برایتان سخت است.

اوتیسم در بزرگسالان چگونه تشخیص داده می گردد؟

در حال حاضر هیچ معیار تشخیصی استانداردی برای بزرگسالان مشکوک به اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد، اما در حال توسعه هستند. در این میان، پزشکان اساسا بزرگسالان مبتلا به ASD را به وسیله یک سری مشاهدات و تعاملات حضوری تشخیص می دهند. آن ها بعلاوه علائمی را که خود فرد گزارش می نماید در نظر می گیرند.

اگر علاقه مند به ارزیابی ASD هستید، با پزشک عمومی خود آغاز کنید، که شما را ارزیابی می نماید تا مطمئن گردد که یک بیماری جسمی زمینه ای برای رفتار های شما وجود ندارد. سپس ممکن است پزشک شما را برای ارزیابی ریشه ای به روانپزشک یا روانشناس ارجاع دهد.

پزشک در خصوص مسائلی که در رابطه با ارتباطات، احساسات، الگو های رفتاری، طیف علایق و موارد دیگر دارید با شما صحبت می نماید. شما بعلاوه به سوالات مربوط به دوران کودکی خود پاسخ خواهید داد و پزشک ممکن است از شما بخواهد که با والدین یا سایر اعضای خانواده تان صحبت کند تا دیدگاه آن ها را در خصوص الگو های رفتاری همیشگی تان به دست آورد.

اگر معیار های تشخیصی برای بچه ها به عنوان مرجع استفاده گردد، پزشک ممکن است از والدین شما سوالاتی را از آن فهرست بپرسد و برای اطلاعات بیشتر به خاطرات آن ها از شما در دوران کودکی تکیه کند.

اگر پزشک تشخیص دهد که شما علائم ASD را در دوران کودکی نشان نداده اید، اما در عوض در نوجوانی یا بزرگسالی علائم را تجربه نموده اید، ممکن است از نظر سلامت روانی یا اختلالات عاطفی احتمالی مورد ارزیابی قرار بگیرید.

زیرشاخه های اوتیسم

وقتی اوتیسم در افراد تشخیص داده می گردد، اختلال در یکی از زیرشاخه های اوتیسم طبقه بندی می گردد. 5 زیرشاخه درباره این بیماری وجود دارد که در ادامه به آن ها می پردازیم:

1. سندروم آسپرگر

افراد مبتلا به سندروم آسپرگر دارای سطح بالایی از توانایی در زمینه مهارت های کلامی و عملکرد های مختلف هستند. مشکل اصلی این افراد در برقراری تعاملات اجتماعی و استفاده مؤثر از زبان است. متخصصان سلامت در تشخیص این سندروم کمی دچار تردید هستند؛ زیرا براساس DSM یا دفترچه راهنمای آماری و تشخیصی بیماری های روانی، نشانه های این سندروم می تواند حاکی از وجود نوع دیگری از اوتیسم موسوم به اوتیسم با عملکرد بالا در افراد باشد.

2. اختلال اوتیستیک

افراد مبتلا به این اختلال نیز دارای علائم اوتیسم هستند و توانایی های عملکردی آن ها در طیفی از بسیار ضعیف تا بسیار قوی متغیر است.

3. اختلال های فراگیر رشد

کسانی که به این اختلال دچار هستند نیز بعضی از ویژگی های افراد مبتلا به اوتیسم کلاسیک را دارند. توانایی آن ها در عملکرد های مختلف می تواند از سطح میانه تا بالا متغیر باشد.

4. سندروم رِت

زنان بیشتر از سایرین به سندروم رت دچار می شوند. سطح توانایی آن ها در فعالیت های عملکردی مختلف معمولا میانه و پایین است. اگر کودکی دچار این سندروم باشد، تا بزرگسالی نیز به این مشکل مبتلا خواهد ماند.

5. اختلال انسجام گسیختگی کودکی

همان طور که از نام این اختلال هم تعیین است، بچه ها در سنین قبل از مدرسه و بچه ها نوپا به آن دچار می شوند. افراد مبتلا معمولا مهارت های اجتماعی و زبانی خود را از دست می دهند و توانایی عملکردی آن ها در سطح ضعیف و میانه است.

درمان اوتیسم در بزرگسالان

درمان هایی برای توسعه رفتار ها و عملکرد های عادی در افراد اوتیستیک وجود دارد. این درمان ها به کاهش رفتار های غیرعادی یاری می نمایند:

1. آموزش های ویژه

آموزش محدود به زمان خاصی نیست و همه افراد می توانند پیوسته تحت آموزش های مختلف قرار بگیرند. مبتلایان به اوتیسم هم باید تحت آموزش هایی قرار داشته باشند که به آن ها در برطرف احتیاجهایشان یاری می نماید.

2. اصلاح رفتاری

استراتژی های مختلفی برای کاهش رفتار های غیرعادی و ناخوشایند و بهبود رفتار های مثبت برای افراد اوتیستیک وجود دارد.

3. درمان های کلامی، فیزیکی و حرفه ای

این سه نوع درمان به فرد یاری می نمایند تا مهارت های عملکردی خود را تقویت کند.

4. درمان مهارت های اجتماعی

این نوع درمان هم برای برطرف مسائل زبانی و عملکردی مطرح می گردد و به افراد مبتلا به اوتیسم در برطرف مسائل زبانی و ارتباطی یاری می نماید.

5. دارو درمانی

هنوز داروی ویژه ای برای درمان اوتیسم در بزرگسالی شناخته نشده است، اما بعضی از دارو ها به کاهش علائم این اختلال یاری می نمایند. برای مثال دارو هایی برای برطرف مسائل خواب، اضطراب، بیش فعالی و سایر دارو هایی که برای برطرف مسائل رفتاری مورد استفاده هستند. در کاهش بعضی از علائم اوتیسم کاربرد دارند. بعضی از این دارو ها ممکن است موجب صدمه زدن به بیمار اوتیستیک بشوند.

پیشنهاد هایی برای بزرگسالان مبتلا به اوتیسم

معمولا حمایت از بچه ها مبتلا به اوتیسم بیشتر از بزرگسالان است. گاهی اوقات این افراد احتیاج به پیگیری درمان هایی مانند رفتاردرمانی، درمان های شناختی و شفاهی دارند. گاهی هم روند درمان بنا به چالش هایی تعیین می گردد که فرد با آن ها روبه روست. مثلا درمان با درنظرگرفتن اضطراب، انزوا، مسائل کاری یا روابط شخصی فرد تعیین می گردد.

پیشنهاد ها برای بزرگسالان مبتلا به اوتیسم عبارت اند از:

مراجعه به روان پزشک برای ارزیابی شرایط پزشکی فرد.

مشاوره با مددکار اجتماعی یا روان شناس برای پیگیری درمان فردی یا گروهی.

شرکت در جلسات مشاوره منظم و برنامه ریزی شده.

شرکت در برنامه های توانبخشی که به افراد مبتلا برای کنترل و مدیریت واکنش ها و رفتارهایشان در موقعیت هایی مانند محل کار یاری می نمایند.

استفاده از دارو های مناسبی که متخصصان برای برطرف مسائل مرتبط با اوتیسم مانند اضطراب و درمان افسردگی تجویز می نمایند.