عکس، یک کارگاه 2600 ساله با ابزاری عجیب از دل خاک بیرون آمد - وبلاگ حرف دل

به گزارش وبلاگ حرف دل، دیجیاتو نوشت: محققان می گویند مصری ها از موادی برای ساخت مومیایی ها استفاده می کردند که هر کدام از یک نقطه از دنیا به مصر آمده بود.

محققان در یک کارگاه مومیایی سازی 2600 ساله موادی را پیدا نموده اند که احتمالاً در فرایند تبدیل اجساد به مومیایی استفاده می شده است. یافته های حاضر نشان می دهد که این مواد محصول یک زنجیره تأمین جهانی بوده که اقلام مختلفی را از نقاطی مثل مدیترانه گرفته تا غرب آفریقا و حتی شاید آسیا گرد هم می آوردند.

به گزارش واشنگتن پست، دانشمندان در یک کارگاه ساخت مومیایی قیر، چربی، روغن و صمغ هایی را پیدا نموده اند که برای نگهداری از جسد مردگان استفاده می شد. این کارگاه حتی بعضی از مواد ضدقارچی و ضدباکتری خود را احتمالاً از آسیا تهیه می نموده است.

محمد بهگت، زیست شیمی دان مرکز ملی تحقیقات قاهره و عضو تیم این تحقیق می گوید: این واقعاً بخش جذابی از این فرایند است. اگر مصری ها تا این میزان به دوردست ها وابسته بودند تا مواد طبیعی خاص خود را از این کشورهای خاص و نه بقیه کشورهای نزدیک تر بگیرند، این مسئله نشان می دهد که آن ها در کارشان جدی بودند و آزمون و خطا نمی کردند، آن ها واقعاً میکروبیولوژی می دانستند.

کشف مواد مورد استفاده در ساخت مومیایی ها در یک کارگاه باستانی در مصر

محققان در سال 2016 این کارگاه مومیایی سازی را در نزدیکی هرم سقاره کشف کردند. در این سایت بیش از 100 ظرف شامل پیاله های سفارشی و کاسه های قرمز دیده می گردد. بعضی از این ظرف ها نوشته هایی دارند که شرح می دهد از مواد داخل آن ها چگونه باید در فرایند مومیایی کردن استفاده کرد.

دانشمندان با یاری این نوشته ها می توانند مواد شیمیایی درون آن ها را تجزیه وتحلیل نمایند تا شاید بتوانند دوباره این مواد را بسازند. این مطالعه اطلاعات ارزشمندی را درباره چگونگی تأمین مواد موردنیاز برای مومیایی سازی در این مقطع از تاریخ مصر باستان ارائه می نماید.

بااین حال، محققان هنوز نمی دانند که اکتشافات آن ها در سایت سقاره تا چه میزان مختص به این سایت ویژه است. یکی از پژوهشگران این پروژه اضافه می نماید: این مطالعه تازه بسیار مهم است چون مدرک قابل لمس تازهی را در اختیار ما قرار می دهد. اما دقیقاً همان چیزی نیست که انتظار پیداکردنش را داشتیم. نتایج کامل این مطالعه در مجله Nature منتشر شده است.

227227